İNSANIN KENDİNİ BİLMESİ

İnsanın kendini bilmesi: Olumlu ve olumsuz davranışlarda kendini kontrol edebilmesi, nefsin terbiyesi, bedendeki ihtirasların, nefretin, kinin, garazın, taassubun, her türlü gereksiz duyguların kontrol edilmesidir. İnsanın hayattaki en büyük başarısı kendi ile baş edebilmesidir.

İnsan toplu halde yaşayan sosyal bir yaratıktır. Bu haliyle tek başına yaşaması mümkün olmayıp, birlikte yaşamakla yükümlüdür.

Toplu halde yaşamak zorunda olan insanların fert olarak topluma karşı belirli görevleri bulunmaktadır. Bu görevlerden birisi de içinde yaşadığı toplumu ve fertleri rahatsız edici yanlış ve uygunsuz davranışlardan kaçınmasıdır. Hangi şartlarda olursa olsun bir başkasını rahatsız etmek doğru bir davranış değildir.

ALLAH insanları yaratırken en mükemmel olarak yaratmış, diğer canlılardan farklı olarak insana yanlışı, doğruyu kavratmak için akıl vermiştir. Bu yetenek başka bir canlı için söz konusu değildir. İnsan, ALLAH’IN vermiş olduğu bu akılla yanlışı doğruyu seçebilme özelliğine sahiptir. Bu özelliğe insanın almış olduğu dini ve milli bilgiler de eklenince yanlışın asla yapılmaması gerekir.

İnsanlar gerek ferdî, gerekse toplum olarak bir başkasını rahatsız etmemelidir.

Bu yazımın kaleme alınmasına sebep olan yanlış davranış güler yüzlü, tatlı dilli personeline sahip ANAMUR ÖZEL ANAMED Hastanesinde 14 tane odada yatmakta olan, hastaların müşterek koridorunda geçmiştir. Tahminen 30–35 yaşlarında yine aynı blokta hastası olan kendisini şahsen tanıdığım bir beyefendi almış eline cep telefonunu öyle sesli konuşuyor ki: İnanın beş tane beygir hep birlikte kişneseler aynı rahatsız edici sesi çıkaramazlar. Bu rahatsız edici davranış bir değil, birkaç defa tekrarlandı. Süreklilik arz etti.

Ben telefonum ile bir köşeye çekilip usulüne uygun konuşurken en kısık sesimle karşı arayana cevap veriyorum veya kendim ararken çok sessiz olarak konuşmayı tercih ediyor, bu sesli konuşan kişiye hatasını kavratmaya çalışıyorum ama bu davranışımdan hiç mi hiç anlamıyor ve hastaları hatta hasta yakınları ve görevlileri bile rahatsız edici davranışlarına devam ediyor.

Tabi ki bu yanlış davranışlar herkesin dikkatini çekti ancak hiç kimse kalkıp da;

“- Yahu burası hastane! Bu yüksek sesle konuşman odalardaki hastaları rahatsız eder” demedi. Adamın tavrında: Bakınız! Ben telefonla sürekli konuşuyorum, benim çok arayanım var, çok dostum var der gibi küstah bir davranış görüntüsü vardı.

Sanırım kendini öven, kibirli insanı kimse sevmez. İnsan nerede nasıl davranacağını, nerede nasıl konuşacağını, telefonla adaba uygun konuşulduğu zaman herkesçe yadırganmayacağını bilmesi gerekir.

Kendisine en son hangi okulu bitirdiniz diye sorunca şahsın verdiği cevap YUNUS EMRE’NİN şu dörtlüğünü aklıma getirdi.

“İlim, ilim bilmektir.

İlim, kendini bilmektir.

Sen kendini bilmezsen,

Bu nice okumaktır.”

İnsanların toplu oldukları yerlerde, otobüsle yolculuklarda, cemaatin namaza hazır oldukları cami içlerinde, hastanelerdeki hastaların kaldıkları yerlerde, cenaze bulunan ortamlarda, mahkeme salonlarında, ibadet yapılan yerlerde, kıraathanelerde, bir kişinin bir topluluğa hitap ettiği ortamlarda gerek konuşmalarımıza, gerekse telefonla görüşmelerimize dikkat etmemiz bir başkasını rahatsız etmemeye çalışmamız bir insanî görevdir.

Eğer, yaptığımız davranışlardaki hal ve hareketimiz; normal konuşmalarımızdaki ve telefonla konuşmalarımızdaki ses tonumuz bir başkalarını rahatsız edici noktaya ulaşmışsa yapmamalıyız.

Bu yanlış davranışı gördükçe, gereksiz konuşmaları duydukça büyük bir filozofun: “DÜNYADA EN ZOR ŞEY İNSANIN KENDİNİ BİLMESİDİR.” Sözü aklıma geldi. İnsanlar kendini bildikleri zaman daha çok dost sahibi olurlar. Bir insanın kendi için: Ben en büyüğüm demesi dostlarını kaybetmesi demektir. İnsanı kendisi değil, başkası övmelidir. Benim iyiliğimi kendim değil, dostlarım söylemelidir.

SEVMEDEN SEVİLMEYİZ, SAYMADAN SAYILMAYIZ. BİZ BAŞKALARINI SEVELİM Kİ, BAŞKALARI DA BİZİ SEVSİN. BİZ BAŞKALARINI SAYALIM Kİ BİZİ DE BAŞKALARI SAYSIN.