AŞŞA ANA VE OĞLU AMAD

        Eskiden köylerimizde çok fazla gelecek kaygısı yoktu. Aza kanaat, şükür vardı.

Otobüste yanıma oturan kişi ile konuşurken Anamurlu olduğumu öğrenince, Yörük’sün o zaman dedi. Ben de doğru ama Yörüklük mü kaldı ki dedim. Çomaç, bazlama, börek, imece, karşılıksız yardımlaşma ve dayanışma kalmadı. Hayvancılık yok, göçerlik yok, yerleşik düzene geçildi artık. Ablasının mezarını parayla yapan adamdan Yörüklük aranmaz dedim.

Anamur’un köylerinden, eskilerden bir söyleşiyi, Anamurluca size sunmak istiyorum.

Aşşaba oğlu Amad’a bağırıyor; adıbatmayasıca ay Amad yuu…

Noldu ana, ne var?

Yeter, enderde hemen ne durun. Gelgeet gelgeet, davarları da, darı tarlasının üst tarafından getiregel. Oğlum abana da sesleniver. Ben duyuramam, sen sesleniver. Orada hemen oturup boturmasın. Ağnadın mı akbacık oğlum, çabık ol. Ahmad’ım davarların biciklerine süt birikti, çabuk sür gel de, keçileri sağıverelim.

Oğlum, buban da bir türlü gelivermedi. Geldiğinde de curculak olacak. Çünkü çok dolaştı, terledi. Oğlum keçileri sağdıktan sonra ben darı ekmeğinden çomaç yedireyim size.  Oğlum Amad abana söyle, sacın altında yakmak için biraz odun lazım. Söyle ona biraz odun deşiriversin. Gelirken alaelsin. Guzum, Ahmad’ım emmine de söyle o da gelsin bizimle çomaçtan o da yesin garibim yalnız. Çabuk olun evtiklemen. Oğlum ekmeğin ataşına bir de gavurga gavurur, yeriz. Gavurgalık darımız var.

Oğlum Amad, gomşunun öküzü ile bizimki, bükte gıraşıp duruyorlar. Onlara bi bakıve, birbirinden bi ayırıve de gel. Bükün gumunu hep dağıttılar. Bize gumlu tarla lazım. Bir de oğlum, içine yağ koyacağımız güdül tarlanın sağ tarafında onu da alagel. Güp gibi ağır ama sen gocaman oldun getirirsin. O gadar büyüdün ki davarlarımızı yalnız başına güdebiliyorsun artık. Biz eskiden davarları gütmeye giddiğimizde, buban ekmeğin arasında keş ve soğan getirir, ben de heleş getirirdim. Öğle vakti yemek zamanı geldi mi azıklarımızı garıştırıp yerdik. Ben 14 buban 15 yaşındaykene nişanlandık, nişandan sonra bir araya gelmemiz olmazdı, davarları güderken birbirimizi işamların arkasından seyrederdik.

Ahmad’ım şu odunları bi inneştiriver de ben darı ekmeği atıvereyim.

Tamam ana şu deveyi bi ihtırıvereyim geliyom. Hemen yanındaki ırbığı da getiriver. Buban, çomaçtan önce aptes alıp namaz kılar.

Oğlum, şu iradoyu bi açıver de türkü dinneyerek ekmek atayım. Hemi de gulağımın pası açılsın.

Ahmad’ım iddiba bülüçlerin gapısını da bi açıve de ızcık yayılıversinler. Buban ve emmin cınnıdan gelir, ben ekmeği atıverem. Sen de oğlum abanla ıcık cacık yapın çomaçla iyi gider. Oğlum bi bak, adıbatmayasıca bir goçmar dolanıp duruyor. Bak şuna bi uzaklaştır. Ataşta yanacak. Öndüğün bi tanesi dolanıp durdu sonunda ataşa düştü öldü.

Oğlum Ahmad’ım ekmek bohçasının kenarını düzeltecem, yırtılmış. Enderde önünde sındı var onu ver. Tamam ana getiriyom. Oğlum çomaçla birlikte börek de yapalım. Buban da emmin de kaksı keşli ve soğanlı böreği severler. Sen bana soğan doğreyver.

Gızım Hatıca geldin mi? He ana geldim. Öyleyse guzum, zavrakta yağlık var onu veya peşgir getir, ekmek atarkene terimi silerim.

        Oğlum cacığı bişşekle yaydığımız ayrandan yapın. Evtiklemen oğlum acıktık, hemen başlayın, ben ekmeği hemen atıveririm.

 
         “Aşşaba” öyle bir yerde yaşıyor ki, iki dağın arasında havaya baktığında birbirine çok yakın iki dağın tepesini ve sadece mavi gökyüzünü görebiliyor. Yani bir “goyağın” içinde yaşıyor. Bu “goyak” ne televizyon ne de telefon çekiyor. Yıllardır bu Anamurluca ve yörenin gerçek Türkçesini kullanmanın dışına çıkamıyor.

Eskilerimizi, anılarımızı yaşatan bu “aşşanaya” teşekkürler.

  
        Hoş kalın.

İsmet KADIOĞLU