İLAHİ İŞIQ - İLAHİ IŞIK

   AZERBAYCAN TÜRKÇESİYLE 

 

                                       İLAHİ İŞIQ

 

Yol çıxmışam üzü həqiqətə doğru. Yalanlardan uzaq bir aləmə səfər edirəm - səninlə dərdləşməyə gəlmişəm. Hər sətrində  dünyalar gizlənir, hər sözün zamanı və məkanı aşaraq insan ruhunun dərinliklərinə enir, bu dünyanı o dünyaya birləşdirən körpü olur. Hardan başlayım, bilmirəm?! Əlimə sığan kitabın kainata sığmır:

Anamın ağrısınnan

bir qış günü doğuldum.

Bükdülər dünyanın qar kimi bələyinə,

Üstümə yendi, ağı deyərkən mürgüləyən anamın ağır qolları.

O vaxtdan yuxuma kökündən qopan palıd ağacları girdi hər gecə.

Atdılar, məni isitmək üçün ocaqların gözünə

çatdılar anamın qollarını hər gecə.

 

                     

 

Ağrılardan doğulub, ağrılara şahid olaraq , sanki istəmədən dünyaya atılmağın yasını tutur. Çığırır var gücü ilə qışın soyuq üzünə, param-  parça edir gecənin səssizliyini. Ananın qolları yuxusuzluq və əziyyət içində ağı deyir,  balasının taleyini laylasının dili ilə oxşayır. Dünya bir qar bələyi- gözəl və soyuq.

Bir körpə doğulur isti ocaqda – o ocaq palıd ağacı kimi köklü, budaqları geniş, qədim və möhkəm bir nəsildən şaxələnib qalxır.

İnsan bir yolçudur – Səməndər quşu kimi yanmalı və külündən doğulmalı, palıd ağacı kimi düşdüyü torpaqda kök salmalı.

Öyrətdilər, yerlə göy arasında üzü Allaha sarı,

lal bir ağac ömrü yaşamağı.

Lal bir ağac ömrü–  səssizlik, düşüncə və tənhalıq içində yaşamaqdır.  Ağac burada  həyatın simvoludur. İnsan kimi, ağac da torpaqdan qidalanır, böyüyür, lakin yerində sabit dayanır. İnsan da həyatı boyunca böyüyür, inkişaf edir, amma bir çox hallarda hadisələrin içində susur, danışmağa taqəti qalmır. O, fırtınalar qarşısında bükülür, amma yıxılmır. İnsan da həyatın çətinlikləri qarşısında dözür və gücünü Allah sevgisində tapır.

Şairin yaradıcılığı yalnız ətrafındakı dünya ilə deyil, həm də öz daxili dünyası ilə əlaqəlidir. Hər yeni yazdığı seirdə, o, özünü və dünyasını daha dərindən anlamağa çalışır.  Hər yazı, onun özünə,  doğru bir səyahətdir:

Sevdiyi dərd olur, oxşadığı qəm,

Kəfəni əynində gəzir şairlər.

Gahdan leysan kimi tökür, tökülür,

Hamı danışanda susur şairlər.

 

 

Gülnare CEMAALLETTİN

    

Şairlər, bəzən özlərini dərd və qəm ilə sarmış bir cəmiyyətdə tək qalırlar. Onlar kəfəni əynində gəzdirirlər – həyatla ölüm arasındakı sərhəd, hər an üzləşdikləri bir reallıqdır.

Şairin varlığı bədənində yox, sözündə yaşayır. Fiziki ölüm, əslində, onun üçün son deyil, çünki şairin ruhu sözündə əbədi qalır.

Söz müqəddəsdir, insanın varlığını zamanın fövqünə çıxarır. Həqiqi söz yalnız bir dövrün deyil, bütün zamanların içindən keçə bilir və həqiqi söz qurban tələb edir.

"Kəfəni boynunda gəzir" ifadəsi dərin mənaya malikdir. Həqiqəti deyən hər kəs ölümə bir addım yaxındır. Şairin gücü də buradadı; o, kəfənlə barışır, ölüm qorxusunu aşır. Bilir ki, ən qorxulu şey ölmək yox, sözü diri-diri basdırmaqdır. Bəlkə də, buna görə bəzi şairlər öz dövrlərində anlaşılmır.

Şairin səsi zaman-zaman  təkcə qadağalarla deyil, həm də cəmiyyətin laqeydliyi və anlamazlığı ilə boğulub. Bəzən ədalətsizliyə qarşı harayın susdurulması yox, eşidilməməsi ən ağır cəzaya çevrilir. Bir şairin sözünə zamanında dəyər verilmədikdə, onu dinləmədikdə – əslində, elə o an şairi öldürmüş olurlar.

Tarixə nəzər salanda həqiqəti çəkinmədən söyləyən, axına qoşulmaq istəməyən, gördüyünü fərqli yanaşma ilə xalqa çatdıran filosoflar, şairlər SÖZünün qurbanı olub.

Sokrata ölüm hökmü olaraq zəhər içirdilər, Həllac Mənsuru işgəncə ilə qətlə yetirdilər, Nəsimini diri- diri soydular, C.Brunonu yandırdılar. Tarix daha necə SÖZ adamının ölüm hökmünə,ölüm fərmanına  şahid oldu. Lakin həqiqi söz adamının vicdanı heç bir zaman susmadı, haqqı deməkdən çəkinmədi. Azadlıq aşiqləri zaman- zaman xalqın qəhrəmanlarına çevrilir, tarixdə əbədi iz qoyur, ölümsüzlüyə yüksəlirlər:

Azadlıq! nə biçim şey bu?!

bir içim su.

Dəxi içmək nə çətin, ya Rəbb!

Nə çətin şey.

İçdikcə içilməz.

Qıllncla biçilməz,

 biçilən şeydə bi qan qoxusu.

Azadlıq - zülmət gecədə

mavi duman

qorxusu,

keçdikcə keçilməz.

Azadlıq su kimidir—onu içmək istəyənlər çox, amma dadına vara bilən azdır. O, nə qılıncla biçilir, nə də zorla alınır; azadlıq insanın içində doğularsa, gerçəkdir. Gecənin qaranlığında mavi duman kimi görünür—əlçatan sayılır, amma yaxınlaşdıqca uzaqlaşır. Bəlkə də azadlıq əldə edilən deyil, qovuşmaq üçün yorulmadan yürüdüyün  yoldur.

Getdin..Tələsdiyin yolun buydumu

Qaralı, qurulu baxtın mübarək.

Çiyinlər üstündə köçürsən, qardaş.

Bu bərli- bəzəkli taxtın mübarək.

Bu bənddə  dərin  hüzün və acı ilə yoğrulmuş, kədərin ən ağır anını tək bir nəfəsdə hiss etdirən sətirlər  yer alır. "Getdin…" – ümidsizlikdir. Şair burada ölümün qəfil və amansız çağırışını bir  kəlmə ilə vurğulayır.

"Qaralı, qurulu baxtın mübarək,"-" Baxt"  artıq qara libasa bürünüb.

"Qardaş " şeiri insanın vaxtsız ölümünə yazılmış sadəcə şeir deyil, bir fəryaddır. Kədər, etiraz və acizlik iç - içə keçib. Baxana sadəcə sözlərdir, amma hiss edən üçün ürəyə toxunan ahdır…

Qəfil tökdü bu dünyanın yağışı,

Yetim arzum səpələndi dalınca.

Ağlayırdım gilə- gilə bu qışı,

Nəm üzümü söykərək balınca.

Ocaq çatdım alovunnan, odunnan

Gözlərimdə isinmirdi gözlərin.

Əriyirdi damcı- damcı dilimdə,

Ürəyimdə şama dönən sözlərin.

Əllərini çox söykəmə qəlbinə,

Üşüyəcək isitsən də odunda.

Bu sevgini əllərinə pıçılda,

Bəlkə qaldı əllərinin yadında.

Bu misralar dünyanın qəfil və gözlənilməz dəyişkənliyini ifadə edir. “Qəfil tökdü bu dünyanın yağışı” – həyatın insanı hazırlıqsız yaxalayan çətinlikləri, gözlənilməz hadisələri simvolizə edir.

“Yetim arzum səpələndi dalınca” – arzuların həyata keçmədən dağıldığını göstərir. Burada “yetim” sözü xüsusi vurğudur: tək qalmış, himayəsiz, reallaşmaq üçün imkan tapmamış arzular... Fəlsəfi yanaşmadır. Arzular bir fırtınada sovrulan yarpaqlar kimi yox olub gedir – insanın planları, ümidləri kainatın qarşısında kiçik və gücsüzdür.

Bir az dünyaya qarışdı başım,

Bir az göz yaşımla oynadım.

Yaşın sevgi vaxtında dərdə alışdım,

Bir az gicbəsər şeirlər yazdım,

Bir az ömrün tənhalığında dolaşdım,

Arada vaxt tapıb qaçdım sənsizliyə

Səni sevməkçün

olmadı,

qurtulammadım.

Şeir insanın həyat, sevgi və ağrı  qarşısında çarəsizliyini, axtarışını və qurtuluş ümidini əks etdirir.

Gülnarənin şeirləri daxili ağrını, qadın ruhunun çırpınışlarını ifadə edir. Onun şair taleyi  mənə    Emili Dikinson, Anna Axmatova kimi öz dövrünün qəliblərinə sığmayan qadın yazarların taleyini xatırladır:

Unutdur, Allahım unutdur mənə.

Sevgini, həsrəti, nifrəti.

Ya da ki kor elə hər şeyə görməsin gözüm.

Bu boyda ürəkdə bu boyda dünyanın dərdini mən necə daşıyım?!

Bu boyda sevgiynən

Bu daş adamlar içində

Dünya deyilən bu fanidə

Mən necə yaşayım?

Şeir insanın daxili kədərini, sevgisini və həsrətinin ağırlığını, bu dünyada qarşılaşdığı haqsızlığı əks etdirir. Gülnarə  burada həm üsyan edir, həm də şikayət edir. Şeirə diqqətlə yanaşdıqda, şairin Allahdan umduğu  "unutdurma" istəyi onun ruhunun qəmli və yorğun olduğunu göstərir.

Nədənsə Gülnarənin bu  şeirini Emili Dikinsonnun "I measure every grief I meet" (Mən qarşıma çıxan hər kədəri ölçürəm) adlı şeiri ilə müqayisə etmək istədim. Emili deyir:

Mən qarşıma çıxan hər kədəri ölçürəm

Onun nə qədər dərin olduğunu görmək üçün –

Onun mənimki ilə eyni olub-olmadığını –

Və onu necə daşımaq mümkün olduğunu.

Və hər iki şeirdə iztirabın qaçılmaz olduğu və bunun insan ruhuna vurduğu zərbə açıq - aydın görünür.

A.Axmatovanın "Mən öyrəndim sadə, müdrik yaşamağı" şeiri ilə də oxşarlıqlar var. Gülnarənin şeirində dünya içində yaşamağın çətinliyi var, Axmatova isə həyatın ağırlığını qəbul etməyi öyrənməyə çalışır:

Mən öyrəndim sadə, müdrik yaşamağı,

Hər bir nəfəsə – minnətdar olmağı,

Gecələr göyə baxmağı,

Nəfəs almadan dua etməyi.

Şeirlərində dünyanın içində Allahı axtarmağın və ona tam çata bilməməyin fəlsəfəsi var. Bəlkə də bu yanğı, bu axtarış insanı diri saxlayır.

Sənin dərdin zülümdü,

Zülmünə qurban olum.

Ən son ucu ölümdü,

Ölmünə qurban olum.

 

Baş da baş açmır başdan,

Adam boylanır daşdan.

Süzülüb gəlir yaşdan,

Dilminə qurban olum.

 

Nə ürəkdən gülən var,

Nə geriyə dönən var.

Nə sirrini bilən var,

Bilminə qurban olum.

 

Mənəm sənin çoxundan,

Bircə dənə dənəm dən.

Səni yerdə itirib,

Göy üzündə gəzən mən.

 

Göndərdiyin Qurandı,

Sənə hər şey əyandı.

Qiyamətin bəyandı,

Helminə qurban olum.

 

Qəlbi Allah sevgisi ilə döyünən  Gülnarə Cəmaləddin poeziyasına işıq salmağa çalışdım. Onun misralarında təkcə sözlər deyil, ruhun yanğısı, sualları və axtarışları var. O, şeirləri ilə həm üsyan edir, həm də səssizcə dua edir. Oxucu onun dünyasına daxil olduqca, bu səsin sadəcə bir şairin deyil, kainatın dərinliklərindən gələn bir nida olduğunu hiss edir. Bəlkə də, həqiqi poeziya elə budur—insanı düşündürən, ruhuna toxunan və qəlbini ilahi bir işıqla dolduran…

                                                                                                 

                                                                                       

MƏNSURƏ XƏLƏFBƏYLİ

AYB- nin üzvü, Prezident mükafatçısı

"Turan' ədəbi məclisinin həmsədri

 

 

                 ************************************************************

 

TÜRKİYE TÜRKÇESİYLE 

 

İLAHİ IŞIK

                                                          -Gülnare Cemallettin’in Şiirleri Üzerine-

 

Yola çıkmışım yüzümü hakikate doğru. Yalanlardan uzak bir âleme sefer ederim – seninle dertleşmeye gelmişim. Her satırında  dünyalar gizlenir, her sözün zamanı ve mekânı aşarak insan ruhunun derinliklerine iner, bu dünyanı o dünyaya birleştiren köprü olur. Nerden başlayım, bilmiyorum?! Elime sığan kitabın kainata sığmıyor:

 

Anamın ağrılı sancılarıyla

Bir kış günü doğruldum.

Attılar dünyanın kar gib bulutlarının içine

Ben ağlarken, uyuklayan annemin ağır kolları beni sardı.

O zamandan beri rüyalarıma her gece kökünden sökülmüş meşe ağaçları girdi

Attılar beni  ateş çukurlarının içine

Anamın kolları uzandı bana her gece.

 

Ağrılarla doğdum, acılara tanık oldum. Sanki istemeden dünyaya atılmanın yasını tutuyor. Çağırır var gücü ile kışın soğuk tüzüne, aşkım-parça parça eder gecenin sessizliğini. Anamın kolları uykususzluk ve acılar içinde ağıtlar yakıyor,  Çocuğunun ağlamsını ninni diline benzetiyor. Dünya bir kar tanesi gibidir güzel ve soğuk.

Sıcak bir yuvada bir bebek doğar – o ocak meşe ağacı gibi köklü, dalları geniş, kadim ve güclü bir soy ağacından gelmektedir..

İnsan bir yolcudur – Bir saman alevi gibi yanmalı ve küllerinden doğmalı, Meşe ağacı gibi dştüğü toprakta kök salmalı.

Öğretdiler, yerle gök arasında yüzünü Allah’a çevir.

-Sessizce, sonsuza kadar bir ağaçın ömrü gibi yaşamayı

            

                                

 

Sessiz bir ağac ömrü–sessizlik, düşünce ve yalnızlık, sessizlik içinde yaşamaktır.  Ağac burada  hayatın sembolüdür. İnsan da, ağaç gibi topraktan gıda alarak büyüyor, lakin ağaç yerinde sabit kalır. İnsan da həyatı boyunca böyür, gelişme gösterir amma bir çok durumlarda olayların karşısında susar, konuşmağa takati kalmaz. O ağaç, fırtınalar karşısında bükülür, amma yıkılmaz. İnsan da hayatın çetinlikleri karşısında direnir və gücünü Allah’ı sevmekten bulur.

Şairin eser koymaktaki mahareti yalnız etrafındaki dünya ile değil, hem de kendi iç dünyası ile alakalıdır. Her yeni yazdığı şiirdə, o, kendini və dünyasını daha derinden anlamaya çalışır.  Her yazısı aslında; onun kendi içine doğru bir seyahatidir.

 

Sevdiği acı olur, okşadığı keder olur,

Şairler kefenle dolaşırlar.

Sağanak yağmur gibi yağıyor,

Herkes konuşurken şairler susar.

Şairler bazen kendilerini dert ve gam çekerek toplumun içinde tek başına kalırlar. Onlar kefenini giymiş vaziyettedirler ve üstlerinde taşırlar – həyatla ölüm arasındaki uzaklık her an yüz yüze geldikleri bir gerçekliktir.

Şairin varlığı vücudunda değil, sözünde yaşar. Fiziki ölüm, aslındə, onun için son değil, çünkü şairin ruhu sözüne yansıdığından sonsuza kadar dünyada kalır.

Söz mukaddestir, insanın varlığı onun için zamanın ötesine geçer. Hakiki  söz yalnız bir devrin değil, bütün zamanların içinden geçebilir və hakiki söz söyleyebilmek fedakarlık ister.

"Kefeni boynunda gezer" ifadesi derin bir anlamı kapsar. Hakikati gören herkes ölüme bir adım daha yakındır. Şairin gücü de buradadır; o, kefenle barışktır ve ölüm korkusunu aşmıştır, korkmaz. O bilir ki, Bilir ki, önemli olan diri diri ölmek değil korkusuzca lafı yerine oturtmaktır. Belki de sadece bunun için bazı şairlerin ölmeden önce söylediği sözler, o öldükten sonra anlaşılabiliniyor. Sağ iken anlaşılmıyor.

Şairin sesi zaman-zaman  sadece yasaklarla değil, cemiyetin onun sözlerini anlayamamsından  değil, toplumun ilgisizliği ve anlayış eksikliğinden dolayı anlaşılamıyor.. bazen haksızlık karşısında sessiz kalmaya imkan yoktur,  haksızlığın işitilmemesi veya duymazdan gelinmesi aslında en ağır cezadır. Bir şairin sözüne zamanında değer verilmemeleri,onu dinlememeleri ve tavsiyelerine uyulmaması şairin o an öldürülmesi anlamıma gelir.

Tarihe şöyle bir bakıldığında aslında hakikati korkmadan, çekinmeden söyleyen, akışa katılmak istemeyen, gördüğünü farklı yaklaşımla ele alıp halka anlatan filozoflar ve şairler szölerinin hep kurbanı olmuşlardır.

Sokra’ta ölüm hükmü olarak zehir içirdiler, Həllacı Mənsur’u işkence ilə katlettiler. Nəsimi’nini diri- diri derisini yzüdüler. C.Brun’onu yaktılar. Tarih daha birçok SÖZ yazarının böyle  ölüm hükmüne, ölüm fermanına  şahit oldu. Lakin gerçek söz insanının vicdanı hiç bir zaman susmadı, hakikati söylemekten çekinmedi. Bağımsızlık ve hürriyet aşıkları zaman- zaman halkın kahramanlarına çevrilir, tarihte hiç silinmeyecek bir iz bırakır, halkın gözünde ölümsüzlüğe yükselirler.

 

Özgürlük! ne biçim şey bu?!

bir içim su.

İçmek ne kadar zordur, ya Rab!

Nə çetin şey.

İçdikçe içilmez.

Kılınçla biçilmez,

biçilen şeyde bir kan kokusu.

Özgürlük – karanlık gecede

mavi duman

korkusu,

geçerken geçilmez..

 

Hürriyet su gibidir—onu içmek isteyenler çok, amma tadına varabilen azdır. O, ne kılınçla biçilir, ne de zorla alınır; Özgürlük insanın içinde doğarsa, gerçekdir. Gecenin karanlığında mavi duman gibi görünür— elinin dibinde sayılır, amma yakınlaştıkça uzaklaşır. Belki de özgürlük elde edilen değil, kavuşmak için yorulmadan yürüdüğün  yoldur.

 

Sen gittin!Acelemi ediyorsun böyle

Karalı, gurulu bahtın mübarek.

Omuzlar üstündə göçüyorsunn, gardaş.

Bu beenmiş süsülü that mübarektir.

 

Bu kıtada derin  hüzün ve acı ile yoğrulmuş, kaderin en ağır anını tek bir nefesdə hissettiren mısralar yer alır. "Gitdin…" – ümitsizlikdir. Şair burada ölümün gafil və amansız çağırışını bir  elime ile vurğuluyor.

"Karalı, gurulu bahtın mübarek,"-" Baht"  artık kara elbiseye bürünmüştür.

"Kardaş " şiiri insanın vakitsiz ölümüne yazılmış sadece şiir değil, aynı zamanda  bir fəryattır. Kəder, itiraz ve acizlik iç - içe geçmiştir. Yüzeyden okuyup bakana sadece sözlerdir, amma hisseden için için yüreğe dokunan feryattır.

  

Gülnare CEMAALLETTİN

    

Gafil dünyanın yağmuru aniden yağdı,

Yetim arzum peşinde dağıldı

Bütün kış boyunca ağladım

Nemli yüzümü yaslıyorum yeterince.

 

Ocak yaktım alevilen, odunlan

Gözlerimde ısınmıyordu gözlerin.

Eriyordu damla- damla dilimde,

            Yüreğimde muma dönen sözlerin.

 

Ellerini fazla koyma kalbinin üstüne

Üşümüş olan ellerini ısıtsanda ateşinde

Bu sevgini ellerine fısılda,

Belki ellerinin kalmıştır hafızasında.

 

Bu misralar dünyanın gəfil ve gözlenemeyen dəğişkenliğini ifade eder. “Gafil dünyanın yağmuru aniden yağdı” – hayatın insanı hazırlıksız yakalayan çətinlikleri, gözlenilmez olayları sembolize eder.

“Yetim arzum peşinde dağıldı” – arzuların hayata geçiremeden dağıldığını, yok olduğunu gösterir. Burada “yetim” sözü özel vurğudur: tek başına kalmış, korunup kollanmayan, gerçekleşmesi mümkün olmayan arzular... Bu bir Felsefi yaklaşımdı. Arzular bir fırtınada savrulan yapraklar gibi yok olup gider. İnsanın planları, ümidleri kainatın karşısında küçük ve güçsüzdür.

 

Bir az dünyaya karışdı başım,

Bir az göz yaşımla oynadım.

Yaşın sevgi vaktinde derde alıştım,

Bir az deli şiirler yazdım,

Bir az ömrün eənhalığında dolaştım,

Arada vakit bulup kaçtım sensizliğe

Seni sevmek için

olmadı,

kurtulammadım.

 

Şair; insanın hayat, sevgi ve ağrı  karşısında çaresizliğini, aktarışını ve kurtuluş ümidini yansıtır.

Gülnare’nin şiirleri iç dünyasını, kadın ruhunun çırpınışlarını ifade eder. Onun şiiri kadar bana Emili Dikinson, Anna Axmatova gib kendi devrinin sınırlarına sığmayan kadın yazarların kaderini hatırlatır.

 

Unuttur, Allah’ım unuttur bana.

Sevgini, hasreti, nefreti.

Ya da ki kör eyle her şeyi görmesin gözüm.

Bu kadar yürekte, bu kadar dünyanın derdini ben nasıl taşıyayım?!

Bu kadar sevgiyle

Bu taş adamlar içinde

Dünya denilen bu fanide

Ben nasıl yaşayayım?

 

Şiir insanın kendi kaderini, sevgisini və hasretinin ağırlığını, bu dünyada karşılaştığı haksızlığı yansıtır. Gülnare  burada hem isyan ediyor, hem de şikayet ediyor. Şiir dikkatle incelendiğinde, şairin Allah’dan umduğu  "unutturma" isteği onun ruhunun kamlı ve yorğun olduğunu gösteriyor.

Nedense Gülnare’nin bu  şiirini Emili Dikinson’nun "I measure every grief I meet" (Ben karşıma çıkan her kederi ölçüyorum) adlı şiiri ilə mukayese etmek istedim. Emili deyir:

Ben karşıma çıkan her kaderi ölçerim

Onun ne kədar derin olduğunu görmek için –

Onun bənimki ile aynı olup-olmadığını –

Ve onu nasıl taşımanın mümkün olduğunu.

 

Ve her iki şiirdə ızdırabın, çekilen acının kaçınılmaz olduğunu ve bunun insan ruhuna vurduğu  darbe açık - açık görünür.

A. Axmatova’nın "Ben öğrendim sade, akıllıca yaşamak olduğunu" şiiri ile de ortaklıklar var. Gülnare’nin şiirinde dünya içinde yaşananların çetinliği var, Axmatova ise hayatın ağırlığını kabul etmeyi öğrenmeye çalışır:

Ben öğrendim sade, akıllıca yaşamağı

Her bir nefese – minnetdar olmağı,

Geceler gökyüzüne bakmayı,

Nefes almadan dua etmeyi.

 

Gülnare CEMALETTİN

 Gülnare’nin sevgiden doğan şiirleri dikkatle okunduğunda   insana duyulan sevgi değil, daha derin, ilahi bir bağlılığın aktarılışını görürsün. Onun mısralarında sanki Nesimi’nin ruhu var - Kalp Allah’ı istiyor, amma dünya, ızdırap və insanın zayıflığı onu bu sevgiden ayırır.  Hakiki sevgi – kurtuluşun özü ola bilir. Amma ona yetişmek öyle pek de kolay değil. İlahi aşka ulaşmak isteyen, dünya yükünden kurtulamayan bir ruh var. Nesimi gibi,  Gülnarə de sanki Hak’ka ulaşmak istiyor, amma dünya onu bırakmıyor.

Şiirlerinde dünyanın içinde Allah’ı aktarmanın ve ona tam olarak ulaşabilmenin Felsefesi var. Belki de bu yanma, bu aktarış insanın diri olmasını sağlıyor.

 

Senin derdin zulümdü,

Zulmüne kurban olam.

En son ucu ölümdü,

Ölmüne kurban olam.

 

Baş da baş açmaz başdan,

Adam boylanır daşdan.

Süzülüb gelir yaşdan,

Dilmine kurban olam.

 

Ne yürekden gülen var,

Ne geriye dönen var.

Ne şirrini bilen var,

Bilmine kurban olam.

 

Benim senin çoğundan,

Bir tanecik  tanenden.

Seni yerdə ittirip

Gök üzünde gezen bən.

 

Göndrrdiğin Kur’an’dı,

Sanə her şey ayandı.

Kıyametin beyandı,

Helmin’ə kurban olam.

 

Kəlbi Allah sevgisi ile atıp duran  Gülnarə Cəmaləddin şiirine ışık tutmaya çalıştım. Onun mısralarında sade sözlər değil, ruhun yanışının sualleri ve aktarışları var. O, şiirləri ile hem isyan ediyor, hem de sessizce dua edir. Okuyucu onun dünyasına dahil oldukca, bu sesin sadece bir şairin değil, kainatın derinliklerinden gelen bir nida olduğunu hissediyor. Belki de, gerçek şiir de budur--insanı düşündüren, ruhuna dokunan ve kallbini ilahi bir ışıkla dolduran…

                   

ANAMUR OKULLARINDA SERBEST KIYAFET UYGULANSIN MI?

EVET
HAYIR
FİKRİM YOK