BİR KAZADA YİTİP GİDEN 14 YÜREK!

        BİR KAZADA YİTİP GİDEN 14 YÜREK!

Tarsus kent merkezinde güzel ve başarılı bir okul..

Adı “Cengiz Topel Lisesi”

Benimde 1976 yılında Ortaokul öğrencisi olarak girdiğim, daha sonra Lisesinde okuma şansına sahip olduğum güzide bir okul. Bu güzel okulumuz nice doktorlar, avukatlar, gazeteciler, sanatçılar, siyasetçiler, öğretmenler yetiştirdi. Vatana millete hayırlı insanların yetişmesinde kıvılcım oldu. Eğitim ordumuza nice neferler yetiştirdi.

Ancak Tarsus Cengiz Topel Lisesi 6 Fen A sınıfı öğrencilerinin 1988 yılının bir bahar ayında düzenledikleri ve neredeyse tamamı öğrenci 14 kişinin ölümüne sebep olan o gezi unutulmadı.. Bu acı olayı aynı okulun öğrencisi olmamız nedeniyle yüreklerimizde hissettik. O feci kazada hayatlarını kaybeden öğrencilerin aileleri ile birlikte bizlerde öz kardeşlerimizi kaybetmiş gibi ağladık.

Bu konuda daha önce defalarca yazı yazdım. Ancak her yıl o arkadaşlarımızı anarken, bir daha bir daha yazarak geride kalanların acılarını depreştirmek istemedim. Çünkü o kazada yaralanan bazı arkadaşları ziyaret ettiğimde, hatta çiçek götürüp unutulmadıklarını hissettirmek istediğimde bir kız öğrencinin hala o olayın psikolojisinden kurtalamadığını görmek, onun hayatını benden aşağısı felçli olarak devam ettirdiğine tanık olmak benide çok üzdü. Aradan bir 5 yıl daha geçti. Bugün o feci kazanın üzerinden 28 yıl geçmiş olmasına rağmen bana o olayı hatırlatan bir genç aradı.

“Ben Recep Çetiner, İnternette Cengiz Topel Lisesi öğrencilerinin 28 yıl önce yaptıkları kazayla ilgili bir yazınızı okudum. Zaten sizden başka da kimse o kazayı yazmamış. Size teşekkür etmek için aradım” dedi.

Şöyle bir düşündüm. Kazada hayatını kaybeden gençlerden birisi de RECEP ÇETİNER idi. Beni arayan da RECEP ÇETİNER.. Yaşını sordum “27” dedi. Yani kazadan sonra doğmuş ve ailesi ölen kardeşinin yerine yeniden aynı adla büyümüş. Kendisi o kazayı araştırmış ve benim adıma ulaşmış. Böylece kendisiyle tanışma fırsatım oldu.

Kendisi de o günkü feci olayla ilgili yazı ve fotoğrafları derlemiş banada notlar göndermiş..

***

Özetle demekte ki.. “Bizler, geçmişin taşıyıcılık misyonunu yüklenenler olarak Tarsus’un bugün hala kanayan, sızım sızım sızlayan bir yarasını günümüze ulaştırmakta ustaca davranamadık. Bir gazete arşivinde ölüm haberleri üç satırla yirmi sekiz yıl önce verildi ve kazadan yirmi iki yıl sonra Yakup Boncuk tarafından kaleme alınan bir yazı, ötesi yok. Oysa onlar, o kısacık ömürlerinde ne yaşadılarsa ıslak imzalarıyla sararmaya yüz tutacağını bildikleri kâğıtlara yazmaktan üşenmediler. Her bayram birbirlerine gönderdikleri kartpostallara en içten duygularını ifade etmekten bıkmadılar..Haylaz ama tertemiz, hayat dolu, ışıl ışıldılar…Tarsus Cengiz Topel Lisesi 6 Fen A sınıfı öğrencilerinin 29 Nisan 1988 tarihinde düzenledikleri ve neredeyse tamamı öğrenci on dört kişinin ölümüne sebep olan o geziden bahsediyorum. O kazada ölenler arasında ağabeyim Recep Çetiner de varmış. Geçmiş zamana dönüyor şu an yazdıklarım, mışlı ifadelere. Çünkü ben daha yokum ortalıkta. Bir boşluk olmalı ki ben gelmeliyim, sanki hep o boşluğu beklemişim gibi hissediyorum şu an.

İşte, 1 Mayıs 1988 sabahı iki gün önceki kazada yaralanıp da iç kanaması tespit edilemeyen ağabeyim evrendeki o boşluğu böylece yaratmış oldu. Eksilen yer ise O’nun ölümünden bir buçuk yıl sonra benimle doldu. O’nun adını vermişler bana ama bugüne kadar ne annem, ne babam, ne de kardeşlerim, hiçbiri “Recep” diye seslenemedi.

Elbette kazada yaşamını yitiren bütün öğrencileri yazmak isterdim. Hepsinin duygularını, düşüncelerini, gelecek hayallerini fakat dedim ya “bugün hala sızlayan bir yara”, laf olsun diye değil. Kimse açmıyor konuyu. Birileri arada bahsediyor Recep ağabeyimden, olayı merak edip soruyorum ama daha başlamadan olduğu yere yığılıyor ablam, sonra annem bir köşede ağıt yakmaya başlıyor, ilk günkü gibi tüm dünya üzerine çöküyor her seferinde. O’nun olan diğer şeyleri de istiyorum, ölümünden yirmi üç yıl sonra mezarına gitmeyi başaran ablamdan. Daha dün yazılmış gibi mektuplar. Hatıra defterinin kapağında süslü çizgilerle “RECEP ÇETİNER” adını görüyorum, dünyam dönüyor. Benim adım ve soyadım bu. Sesini bilmediğim bir adam, bir kalemle ilk sayfaya adımı kazımış adeta. Başka bir evrenden geçip, tüm yaşadıklarımı unutarak bu evrene düştüğümü sanıyorum. On dört damla, on dört yürek, on dört yaşam.. Uçup gitmiş bu dünyadan!”

UNUTULMADINIZ.. UNUTULMAYACAKSINIZ..

Kalplere dinmeyecek acılar yerleştiren Cengiz Topel Lisesi öğrencilerinin yaşadığı kazadan sonra 28. yılında bu duyguları paylaşırken, o kardeşlerimize birkez daha Allah’tan rahmet diliyorum. Ailelerinin, öğretmenlerinin, tüm sevdiklerinin acısını paylaşıyorum. 

Bugün bile yüreğimde hissederek.

Yakup BONCUK