• Anasayfa
• Anamur ve Türkler
• Anamurium'dan Anamur'a
• Anamur'un Tarihi
• Anamur'da Turizm
• Anamur'a Ulaşım
• Anamur'da Sosyal Hayat
• Anamur Tarım ve Toprak
• Anamur İlçe Haritası

AZİZ NESİN ‘MİLLİYETÇİ’ MİYDİ?

Evet!

Hem de “dışTürkler”le, onların sorunlarıyla da ilgilenen sıkı bir “milliyetçi”ydi!

Şimdi, Nesin’in dış Türklerle ilgili yazdıklarını okuyalım. Sonra ben görüşlerimi söyleyeceğim.

İşte, virgülüne dokunmadan, Aziz Nesin’in, “IRAK VE MISIR” adlı eserinde, 1977-83’te yazdıkları:

“RAHMET KEFEN ÇALANA

Bağdat’tan arabayla Kerkük’e gidiyorduk. Yolumuz Tuzhurmatu’dan geçiyordu. Tuzhurmatu eskiden bir Türkmen ilçesiydi. Ama bugün Tuzhurmatu’da Arapların mı, Türkmenlerin mi çoğunlukta olduğu belli değil, Irak’a geldiğimden beri Türkmenlerin yoğun olduğu biyere ilk gelmiştim. Bu yüzden arabadan inip ilçeyi gezerek dolaşmak istedim. Kendi kendime, Pazar yerinin çok dar sokaklarından geçerek halkın konuşmalarına kulak veriyordum. Dükkânları olan satıcılar, birbirleriyle konuşuyorlardı. Karşılıklı iki dükkân sahibinin, uzakta olduklarından ne dediklerini anlayamıyordum ama, bişeylerden yakındıkları seslerinden, konuşma biçimlerinden belliydi. Tam önlerinden geçiyordum, birinin ötekine seslendiği sözü duydum:

‘Rahmet kefen çalana!’

İşte üç sözcük ama romanda bile zor anlatılabilecek bir toplum gerçeğini ortaya koyuyor: Rahmet kefen çalana! Bu üç sözcük şunu diyor: ‘Bundan önceki yöneticiler... Kim o yöneticiler? Muhtar deyiniz, karakol komutanı deyiniz, bölge yargıcı deyiniz, ilçenin kaymakamı deyiniz, belediye başkanı deyiniz, vali yada bakan deyiniz, yada bunların hepsini birden anlatmak isteyiniz. ‘Bundan önceki yöneticiler, öyle hırsızdılar, öyle hırsızdılar ki, hatta mezarları açıp ölülerin kefenlerini bile soyup çalıyorlardı. Ama şimdiki yöneticiler, o kefen çalanları bile bize arattı. Kefen çalanları bile arar, o kefen hırsızlarını bile rahmetle anar olduk. Biz o kefen çalanların kıymetini bilememişiz, hay canlarına rahmet olsun.’

Hırsızlığı bırakınız da baskıyı alınız: ‘Evet, eskiden çok baskı altındaydık, ama, şimdikiler tüy dikti... Rahmet eskilere...’

KERKÜK YOLUNA ÇIKINCA İÇİMİ BİR SEVİNÇ KAPLADI

Ne diyorsunuz? Bu üç sözcükten daha öz bir söz duymuş muydunuz? Üç sözcüklü bir deyim ki, anlatılmak istenip de anlatılamayan herşeyi, anlayabilecek olanlara anlatıyor. Bir toplum romanını üç sözcükle veriyor. Dükkânının önündeki Türkmen’in ağzından bu üç sözcüğü duyunca çarpılmış gibi oldum, donup kaldım bisüre... Arabaya binip, Kerkük yoluna çıkınca içimi bir sevinç kapladı; güzel Türkçemin, anadilimin anlamlılığının, güzelliğinin, yetkinliğinin estirdiği sevinç... Başka hangi dilde olabilir bu denli az sözle bu denli çok şeyi anlatma gücü? Sevincim salt anadilimin gücünden değildi. Irak’ta Türkmenler bunca yüzyıllardanberi toplu varlıklarını koruyabilmişlerse, bunu güzel dilimizin gücüyle başarabilmişlerdir. Bunca yüzyıllardanberi eriyip gitmemeleri, benliklerini koruyabilmeleri, ne Irak’taki iktidarların hoşgörülerinden, ne de Türkiye iktidarlarının Irak Türkmenlerine kültürel alanda olsun birazcık yardım etmiş olmalarındandır. Dilleri, onları yüzyıllardanberi ve bugün de, en güçlü bağ, en dirençli harç olarak birbirlerine bağlayıp toplu yaşatabilmiş. Ama bugün? Ya bugün? Üç sözcükle, en anlamlı özsözleri yaratabilen Irak Türkmenlerinin dili bugün yok ediliyor. Dillerinden başka da kendilerinin olan pek bişeylerini bırakmamışlar Türkmenlerin... Ben size bir dilin öldürülüşü cinayetini haber veriyorum. Evet, cinayet var! bu gidişböyle giderse, daha on onbeş yıl sonra Türkmenlerin anadili de Arapça olacak, o zaman da ortada Türkmen kalmayacak. (Sayfa 15-17)

 

 

            

        .........

ANKET

Tüm Anketler