 | |||||||||||||||||
| |||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||
Sponsor Alanı
Anamur SEDİR
Anamur SEDİR 1993-1994-Aralık 1993 1. Sayı-Ocak 1994 2. Sayı -Şubat 1994 3. Sayı -Mart 1994 4. Sayı -Mayıs 1994 5. Sayı SaatHİKÂYELER
İmran AKSOY HikâyeleriAna MenüSponsor Alanı
Ziyaretçi Bilgileri
HAVA DURUMU |
ACILAR.jpg)
18 Nisan 2020, 22:42 (Hikaye-Türkiye Türkçesi’yle) ACILAR Gece güneşin son ışıltılarını simsiyah nefesine çekiyordu. Etraf öyle sükut halimndydi ki, sahili okşayan dalğaların sesi bile işitilmiyordu. Büyük binanın bir kısmını denizin tuzlu sıları sürekli yıkıyordu. Evlerden süzülen ışıklar dalgalrla raksediyordu. Gözlerini karanlık gecenin kucağında yavşaça dalgalanan denizə dikip düşünürdü. Canı sıkılıyordu. Varlığını bürüyen hisslerdən kurutlamıyordu. Başının şiddetli ağrısı yüreğinin çarpmalarını arttırdı. Ona öyle geliyordu ki, başı şişiyor və bedeni başınına gücüne yetmiyordu. Ağrıyan başını pencerenin soğuk camına dayayıp etrafa baksa da artık hiç birşey görmüyordu. Hayali hayatının ağrılı, acılı sahifelerini yapıyordu. Kent Ermenilerin hedefindeydi. Durmadan mermi yağdırıyorlardı. Eli silah tutan herkes cephede savaştığından kentin yaşlılarını və çocuklarını kurtarmak vazifesi kadınların üzərine düşüyordu. Yaşlılar ve çocukları meşelikler boyunca kaçırdılar. Yere düşenleri kaldırarak, geri kalanı koluna girip taşımaya çalışyorlardı. Yaşlılar: “Evladım, bizi burda atın, gidin...” diyerek yalvarıyorlardı. Ancak hiç kimse çocuklarını koyup gitmək istemiyordu. Hava karardığından herkes parça parça etrafa dağılıp parçalar halinde saklanıyordu. Sabaha yakın anası ve nenesi ile birlikde ermenilerin çevrimesine düştü. Nenesi Ermeni Arakeli tanıdı. Bohçasındaki altın ve paraları ona vererek: “Arakel, illerdi evime gelib çöreğimi yemiyesin oğluma "dostum" demiyesin. Bizdə kssdiyin ekmeğin hatırına balalarıma değme. Benini öldür, amma bu tıfılları götür bizimkilere...” diye yalvardı. Arakel ağzı sulana-sulana gelip gelinden yana bakarak ona takıldı. Neneyi silahla vurarak pulları ve altınları ceplerine doldurarak anaları ile çocukları araçtan tarafa iteledi. Arakel onları evinin bodrumunda saklayıp günde bir defe yemek və su veriyordu. Her gün anasını sürüye sürüye bir yere götürür, aradan bir hayli zaman geçtikten sonra yarı baygın vaziyyttde getirip bodruma atıyordu. Ona da çox işkence yapıyordu. Hatta bir defa silahının kabzası ile vurup başında büyük bir yara açmıştı. Bir gün Arakel sarhoş halde bodruma gelip çocukların anasının kolundan tutarak: “Gel, Türk’ün namusu, gel..” diyerek seslendiğinde kadınuzun süredir koynunda gizlediği bıçağı Ermeninin kalbine soktu. Göğsünü tutup, hırlayarak yere yıkılan Ermeniye tükürdü. Dişlerini sıkarak: “Lanete olasıcalar... Gücünüz ancak kadına, çocuklara yetiyor.” dedi. Kızının elinden tutarak bodrumdan dışarıya çıktı. Etrafda hiçkimse görünmüyordu. Kızını meşelikten tarafa götürüp: “Ben onların dikkatini çekeceğim. Sen kaç, kaç kızım. Ellerine düşmeden, kaç!” Sonra onu bağrına bassarak gözlerinden öptü. Ermenilerin dikkatini kendine yönelterek başka semte doğru kaçan kızın anasını diri diri yaktılar. Anası son defa bütün avazı çıktığı kadar bağırarak: “Kaaaaç!” diyebildi. Kız meşelikler boyu geceleri kaçıp, gündüzleri gizleniyordu. Azerbaycan askerleri onu yarı baygın vaziyette bulup hastaneye kaldırdılar. Sonraları atasının da şehit olduğunu öğrendi.Artık kimsesiz kalmıştı. Xhayırsever insanlardan birisi onu evlatlık olarak aldı. Hastalığı ağır olduğu için özel doktorlara muayene ettirdi. Acı hatıralardan bedeni titremeye başladı ve o, ağlaya-ağlaya pencereden ayrılıb yatağına doğru gitmek istedi. Ancak dengesini kaybedip yere yıkıldı. Gözlerini açtığında doktoru başucunda gördü. Dagılmış saçlarını sıvazlayan yaşlı doktor: “Her şey güzel olacak kızım.” dedi. Hasta bakıcısına birkaç ödev vererek odayı terk etti. Nice illerden bir çok insan bu hastaneden tedavi alırdı. Canındaki ağrılardan bezmişti. En güçlü ağrıkesiciler bile tesir etmiyordu. Hasta bakıcı iğne yapıp, ilaç verdi. İlaçların tesiri ile uykuya daldı. Karmaşık rüyalar gördü. Anasıyla pazara gidip kendine sağlam ve güzel elbiseler seçiyor ve doktorlar onu değiştiriyordu. Ancak bedeni bu yeni elbisleri kabul etmiyordu. Başının ağrısı onu yuykudan uyandırdı. Ağrı o kadar şiddetli idi ki, gözlerini açamıyordu. Ellerini başına koyup ağlamaya başladı. Yardım çağırmak istesede, sesi çkmıyordu. Ağrı bıçak gibi beynine çakılıyordu. Kulakları uğulduyordu. Onun herşeyi fena ağrıyordu. Başı da, bedeni de, öylece yattığı yatağı da ağrıyordu. Bir eli ile ağrıyan başını tutup zorla yattığı yerden kalktı. Pencereye doğru gitdi. Gece kara örtüsünden arınmaya başlamış, güneşin kırmızı ışıklarında eriyip yok oluyordu. Seher vaktinde ortalığın aydınlanmasına sevinmişti. Güneşin ışıkları ertafa serpilip aydınlattıkça, başının ağrısı da azalıyordu: “Səni seviyorum günəş” diyerek fısıldadı. Pencereyi açtı. Derin derin nefes alarak gülümsememeye çalıştı. Denizden esen meltem saçlarını karıştırarak solğun benizine qarip bir serinlik getirdi. Hafiften pencereye yaslanıp denize doğru eğildi. Bedenini soğuk bir ter bastı. Yüreğinin hızla çarpmasını işitiyordu. Deniz onu kendine doğru çekiyordu. Birden gözleri karardı. Denizden etrafa şapıltı sesi yayıldı. Denizin soğuk suyu onu üşütüyordu. Çabalaya çabalaya suyun üstüne çıkarak: “Yardım ediiinn...”diye bağırdı. Sinesindeki ağrılar onu güçüsüzleştiriyor, denizin suyu ağzına doldukça nefesi kesiliyordu. Çabalayarak suyun üstünde kalmak istese de beceremedi. Deniz onu seviyormuş g,b, içine çekiyordu. Sonra bütün gücünü toplayarak: “A-n-a-a-a-a” diye bağırdı.. Güneşin al ışıklarını deniz sakin sularında yıkıyordu. İnsanlar denize doğru koşuyordu... Yazar: Mensure HELEFBEYLİ Türkiye Türkçe’sine uygunlayan: Çınar ARIKAN &&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&& (Hekayə-Azerbaycan Türkçesi’yle) ACILAR Gecə günəşin son işartılarını qara nəfəsinə çəkirdi. Ətraf elə sükuta qərq olmuşdu ki, sahili oxşayan dalğaların səsi belə eşidilmirdi.Böyük binanın bir hissəsini dənizin suları yuyurdu.Otaqlardan süzülən işıqlar dalğalarda oynayırdı. Gözlərini qaranlıq gecənin qucağında sakitcə yırğalanan dənizə dikib düşünürdü. Canı sıxılırdı. Varlığını bürüyən hisslərdən qurtula bilmirdi. Başının şiddətli ağrısı ürəyinin çırpıntılarını artırırdı. Ona elə gəlirdi ki, başı şişir və bədəninin başına gücü çatmır. Ağrıyan başını pəncərənin soyuq şüşəsinə dayayıb ətrafa baxsa da, artıq heç nə görmürdü.Xəyalı həyatının ağrılı,acılı səhifələrini vərəqləyirdi. Kənd ermənilərin hədəfində idi.Dayanmadan mərmi yağdırırdılar.Əli silah tutan hər kəs cəbhədə döyüşdüyündən kəndin yaşlılarını və uşaqlarını xilas etmək vəzifəsi qadınların üzərinə düşürdü. Qocalar və uşaqlar meşə boyu qaçırdılar.Yıxılanı qaldırır ,geri qalanı qoluna girib aparmağa çalışırdılar. Qocalar:”Bala,bizi burda atın,gedin...”-deyə yalvarırdılar.Ancaq heç kəs doğmalarını qoyub getmək istəmirdi.Hava qaraldığından hərə pərakəndə halda ətrafa səpələnirdi. Səhərə yaxın anası və nənəsi ilə birlikdə ermənilərin mühasirəsinə düşdü.Nənəsi erməni Arakeli tanıdı.Boxçasındakı qızıl və pulları ona verib:”Arakel, illərdi evimə gəlib çörəyimi yemisən,oğluma "dostum" demisən.Bizdə kəsdiyin duz-çörəyin xətrinə balalarıma dəymə.Məni öldür ,amma bu tifilləri ötür bizimkilərə...”-deyə yalvardı.Arakel ağzı sulana-sulana gəlinə baxıb irişdi.Nənəsini güllələyib pulları və qızılları ciblərinə dolduraraq ana-balanı döyə-döyə maşına tərəf itələdi. Arakel onları evinin zirzəmisində saxlayıb gündə bir dəfə yemək və su verirdi.Hər gün anasını sürüyə-sürüyə harasa aparır,aradan xeyli keçəndən sonra yarıhuşsuz vəziyyətdə gətirib zirzəmiyə atırdı.Ona da çox işgəncə verirdi.Hətta bir dəfə silahının qundağı ilə vurub başını partlatmışdı. Bir gün Arakel sərxoş halda zirzəmiyə girib anasının qolundan tutaraq:”Gəl,türkün namusu,gəl..”-deyə hırıldayanda qadın hardansa tapıb qoynunda gizlətdiyi bıçağı erməninin ürəyinə soxdu.Köksünü tutub yerə yıxılan erməniyə tüpürüb:”Lənətə gələsiniz..Gücünüz ancaq qadına,uşağa çatar...”-deyə qızının əlindən tutub çölə çıxdı.Ətrafda heç kəs görünmürdü.Qızını meşəyə tərəf ötürüb:”Mən onların başını qatacam.Sən qaç,qaç,qızım,əllərinə düşmədən,qaç!”Sonra onu bağrına basıb üz-gözündən öpdü. Ermənilərin diqqətini özünə cəlb edərək başqa səmtə qaçan ananı diri-diri yandırdılar.Anası son dəfə: “Qaaa-çç!-”deyə fəryad etdi. Qız meşə boyu gecələr qaçıb,gündüzlər gizlənirdi.Əsgərlərimiz onu yarıhuşsuz vəziyyətdə tapıb xəstəxanaya apardılar.Sonralar atasının da şəhid olduğunu öyrəndi.Artıq kimsəsiz idi. Xeyirxah insanlardan biri onu övladlığa götürmüşdü.Xəstəliyi ağır olduğu üçün xaricdə müalicə etdirirdi. Acı xatirələrdən bədəni titrəməyə başladı və o, ağlaya-ağlaya pəncərədən ayrılıb yatağına tərəf getmək istədi.Ancaq müvazinətini itirib yıxıldı. Gözlərini açanda həkimi başının üstündə gördü.Dağınıq saçını sığallayan yaşlı həkim:”Hər şey yaxşı olacaq,qızım,”- deyə şəfqət bacısına bir neçə tapşırıq verərək palatanı tərk etdi.Neçə il idi ki,bu xəstəxanada müalicə alırdı.Canındakı ağrılardan bezmişdi. Ən güclü ağrıkəsicilər belə kömək etmirdi. Şəfqət bacısı iynə vurub,həb verdi.Dərmanların təsiri ilə yuxuya getdi. Qarmaqarışıq yuxu gördü. Anasıyla bazara gedib özünə sağlam baş seçir və həkimlər onun başını dəyişir. Di gəl, bədən təzə başı qəbul etmir . Başının ağrısı onu yuxudan oyatdı. Ağrı o qədər şiddətli idi ki, gözlərini aça bilmirdi. Əllərini başına aparıb zarıdı. Köməyə çağırmaq istəsə də, səsi çıxmadı.Ağrı iti bıçaq kimi beynini eşırdi.Qulaqları uğuldayırdı. Onun üçün hər şey bərk ağrıyırdı. Başı da, bədəni də, elə yatdığı çarpayı da. Bəs dəniz?Bir əli ilə ağrıyan başını tutub çətinliklə yerindən qalxdı və pəncərəyə doğru getdi. Gecə örtüyünə bürünüb itir,günəşin qızılı şəfəqlərində əriyib yox olurdu. Səhərin açılmasına sevinirdi.Günəş işığını ətrafa səpələdikcə, başının ağrısı da azalırdı:” Səni sevirəm, günəş,”- deyə pıçıldayaraq pəncərəni açdı. Dərindən nəfəs alaraq gülümsəməyə çalışdı. Dənizdən əsən meh saçlarını yalayıb solğun bənizinə qəribə sərinlik gətirdi. Qəfildən pəncərəyə çıxıb dənizə doğru əyildi.Bədənini soyuq tər basdı. Ürəyinin döyüntüsünü eşidirdi. Dəniz onu özünə tərəf çəkirdi. Birdən gözləri qaraldı və dənizdən qopan şappıltı səsi ətrafa yayıldı. Dənizin soyuq suyu onu üşüdürdü. Çapalaya-çapalaya suyun üstünə çıxaraq:” Kömək edi-i-n...”-deyə çığırırdı.Sinəsindəki ağrılar onu gücdən salır, dənizin suyu ağzına dolduqca nəfəsi kəsilirdi. Çapalayaraq suyun üzündə qalmaq istəsə də, bacarmırdı. Dəniz onu əzizləyirmiş kimi içinə cəkirdi. Artıq gücü tükənmişdi və son qüvvəsini toplayaraq:”A-n-a-a-a...”-deyə çığırdı. Günəş al şəfəqlərini dənizin sakit sularında yuyurdu. İnsanlar təlaşla sahilə doğru qaçırdı. Müellif: Mensure QELEFBEYLİ Bu haber 1113 defa okunmuştur.
|
Sponsor Alanı
SANATIN İÇİNDEN ; Sponsor Alanı
|
|||||||||||||||
|
0cak - 2012 / Her Hakkı Saklıdır / Kaynak gösterilip, sitemizin ilgili sayfasına link verilerek alıntı yapılabilir.
Yazıların sorumluluğu yazarlarına aittir-Site ticari olmayıp, kütüre hizmet eder. |
|||||||||||||||||
.jpg)
