• Anasayfa
• Anamur ve Türkler
• Anamurium'dan Anamur'a
• Anamur'un Tarihi
• Anamur'da Turizm
• Anamur'a Ulaşım
• Anamur'da Sosyal Hayat
• Anamur Tarım ve Toprak
• Anamur İlçe Haritası

(HİKÂYE-TÜRKİYE TÜRKÇESİYLE)

 

                                    EMANET

                                                          

            Savaş kanlı kucağını açmıştı. Evlatlar tabutlar içinde anaların evine doğru yol alıyor ve annelerinin yüzüne geliyordu. "Şehitler Yolunun" ucu- bucağı görünmüyordu.Ateş içinde can verilen toprakları Ermeniler işgal ediyordu. Evinde tedirginliğe düşen halk komşu il ve ilçelere doğru yol alıyordu. Açlık, sefalet içindeki insanlar elden-ayaktan düşüyorlardı. Dükanlarda erzak kalmamıştı. Çaresiz insĺanlar açıkça dolandırmak için  en ağır numaraları yapıyorlardı. Erkekler "Kul Pazarına(Köle Pazarına)”, kadınlar ise sokaklara klor satmaya gedirdi.

            Eşini kaybeden kadın üç uşağıyla kalmıştı. Bu yüzden evdə para eden ne var ise satmıştı. Düğün günü parmağına takılan yüzüğündenzüyündən başka hiçbirşeyi kalmamıştı. Amma yine de ümidini hiç kaybetmiyordu. Savaşta kaybolan eşinden  haber almak için her gün harp idare merkezine giderdi. Çocukları ondan elinden tutarak, eteğinden çekerek ekmek istiyorlardı. Kocasından kalan yadikar yüzüğü satmak ona ağır gelse de, başka çaresi de yoktu.

Kuyumculuk işi ile uğraşan komşusunun yanına giderek ağlaya-ağlaya yüzüğü çıkardı. Akşama doğru dolu sepetlerel eve gelip güzel bir akşam yemeği hazırladı. Açgözlülükle yemek yiyen çocuklarına baktı. Sehere kadar gözünü uyku tutmadı. Düşündü... Evlatlarını büyütmeliydi.

Yaşadığı məhalledeki kadınların çoğu sokaklara klor satmağa giderdi. O da çocukları evde koyup onlarla birlikte Bakü kentlerinde klor satmağa başladı. Önceleri çok utanırdı. Klor dolu kapları sokaklarda gezdirirken gözyşalarını tutamaz, ağlardı. Onunla birlikde klor satan kadınlar: "Ağlama, namusunla uşağına ekmek parası kazanırsın." diyerek ona söz söylerlerdi.

            Artık yeni hayatına alışmıştı. Zorlukla taşıdığı klor kapları ona bu kadar ağır gelmiyordu. Sokaklarda dolaşıp:" Klor var, klor var!" diye durmadan bağırırdı.. bazen birilerinin: “Sesin batsın, bağırma!” demelerinden bile incinmiyordu.

            Yanında kocasının bir fotoğrafını taşıyordu.Asker gördüğünde ona yakalşıpp: “Bunu gürdün mü?” diye fotoğrafı göstererek sorardı. Bugüne kadar gördüğünü söyleyen olmamıştı. 

 

            ****************

 

Zaman geçti yaşlandı. Vaxt keçir, yaşa dolurdu. Klor satmayı da elinden kaçırdı. Sık sık hastalanırdı...

Oğlu böyümüştü. Artık bir işi vardı ve eve ekmek parası getirdiği için annesinin klor satmasına izin vermiyordu. Evin ağırlığını oğluna yüklemek istemiyordu aslında. Ona göre də kuyummculukla uğraşan komşudan iş istedi. Konuşarak anlaştılar. Ertesi günün seher vaktinde işine başladı.

Ayın sonu geldiğinde komşusu:

-Bacı, bana yılllar önce bir emanet vermiştin. Benim o emaneti birine vermeye yüreğim hiç elvermedi. Buyur .” diyerek ona kağıtta sarılı küçük bir paket uzattı..

Komşunun dediklerinden hiç bir şey analamasa da, ona nedir diye sormaya utandı. Paketi alıp dükkandan çıktı. Yol boyu komşusunun dediklerini düşündü...

Paketi açınca çok heyecanlandı. Yüzüğü görüp durdu. Geri dönmek istedi. Nişanda kendisine takılan yüzüğüydü. Heyecanlıydı. Titreyen elleriyle yıllar önce çocukları  aç kalmasın diye  sattığı yüzüğünü parmağına taktı.

Kendi kendine “Yüzüğün döndü, sen de geri dön” diye fısıladı. Pencerenin karşısına geçip hasretle yollara baktı. Ta en uç noktalarına kadar. Sonra oturduğu blokun karşısında  bir araba geldi. Araçtan inen iki asker bloğa doğru ilerledi. Bu askerleri görünce içini çekti. Yüreği heyecandan küt küt atıyordu. Hoş haber almak ümidi ilə kapıyı açınca askerlerden biri ona "çağırı evrakını” uzattı...                         

                                                   Mensure Eldarkızı HALEFBEYLİ

Türkiye Türkçesine Uygunlayan: Çınar ARIKAN

&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&

 

(Hekayə-Azerbacan Türkçesiyle)

 

                               ƏMANƏT

 

            Müharibə qanlı qucağını açmışdı.Övladlar tabut-tabut anaların üstünə yol alırdı."Şəhidlər xiyabanı"nın ucu- bucağı görünmürdü.Od-alov içində can verən torpaqları ermənilər işğal edirdi.Evindən didərgin düşən camaat qonşu rayon və şəhərlərə üz tuturdu.Aclıq, səfalət insanları əldən salırdı.Dükanlarda ərzaq yoxa çıxmışdı.Çarəsiz insanlar ailəni dolandırmaq üçün ən ağır işlərdən yapışırdılar.

Kişilər"qul bazarı"na,qadınlar isə xlor satmağa gedirdi.

            Üç uşaqla başsız qalan qadın evdə pula gedən hər şeyi satmışdı. Toy günü barmağına taxılan üzüyündən başqa heç nəyi qalmamışdı.Amma yenə də ümidini üzmürdü.Cəbhədə itkin düşən ərindən xəbər almaq üçün hər gün hərbi komissarlığa gedirdi. Uşaqlar ətəyindən yapışıb çörək istəyirdilər.Ərindən qalan yadigar üzüyü satmaq ona ağır gəlsə də, başqa çarəsi yox idi.

        Qızıl alveri edən qonşusunun  yanına gedib ağlaya-ağlaya üzüyü çıxartdı.Axşama doğru dolu zənbillərə evə gəlib yaxşı şam yeməyi hazırladı.Acgözlüklə şam edən balalarına baxıb kövrəldi.Səhərə qədər yata bilmədi.Övladlarını böyütməliydi.

Yaşadığı məhəllədə  qadınlardan bir neçəsi xlor satmağa gedirdi.O da uşaqları evdə qoyub onlarla birgə Bakı kəndlərində xlor satmağa başladı.Əvvəllər çox utanırdı.Xlor dolu qabları küçədə gəzdirəndə göz yaşını saxlaya bilmirdi.Onunla birlikdə xlor satan qadınlar:"Ağlama,namusunla uşağına çörək pulu qazanırsan,"-deyə danlayırdılar.

            Artıq yeni həyatına alışmışdı.Çətinliklə daşıdığı xlor qabları belə ona ağır gəlmirdi.Küçələri dolaşıb:"Xlor var, xlor var,"-deyə ucadan səslənirdi.Hərdən kiminsə:"Zəhrimar,səsin batsın..."-deməyindən belə incimirdi.

    Ərinin şəklini özü ilə gəzdirirdi.Əsgər görən kimi də yaxınlaşıb şəkili göstərirdi.Ancaq "gördüm"deyən olmurdu.

            Vaxt keçir, yaşa dolurdu.Xlor satmaq onu əldən salırdı.Tez-tez xəstələnirdi.

        Oğlu böyümüşdü.Artıq fəhləlik edib evə çörək pulu gətirdiyindən anasını xlor satmağa qoymurdu. Evin ağırlığını oğluna yükləmək istəmirdi,ona görə də qızıl dükanı açan qonşusundan iş istədi.Qonşusu razılaşdı.Həmin günün səhəri   işə başladı.

Ayın sonu qonşusu:”Bacı, illərdi məndə bir əmanətin qalıb.Satmağa ürək eləmədim.Buyur...”-deyə ona kiçik bağlama verdi.

 Qonşusunun dediklərindən bir şey anlamasa da,soruşmağa utandı, bağlamanı götürüb dükandan çıxdı.Yol boyu qonşusunun dediklərini düşündü.

Bağlamanı açanda həyəcanlandı. Üzüyü görüb duruxdu.Geri qayıtmaq istədi.Nişan üzüyü idi.Kövrəldi.Titrəyən əlləriylə  illər öncə balaları ac qalmasın deyə  satdığı üzüyünü  barmağına taxdı.Öz-özünə:”Üzüyün qayıtdı,sən də qayıt,”-deyə pıçıldadı.Pəncərənin qarşısına keçib həsrətlə yollara boylandı.Bu vaxt blokun qarşısında maşın dayandı və iki hərbiçi bloka daxil oldu.Hərbiçiləri görüb içini çəkdi.Ürəyi şiddətlə döyünürdü.Xoş xəbər almaq ümidi ilə qapını açanda hərbiçilərdən biri ona  "çağırış vərəqi"ni uzatdı.

                                                                     MƏNSURƏ ELDAR XƏLƏFBƏYLİ

• EMANET (Hikaye)
• ACILAR
• DEMİR TABUT (Hikâye)
• KÜÇÜK HOCALI'NIN MASALI
• KANLI KEMER (HEKAYE-HİKAYE)

ANKET

Tüm Anketler