BEN KUMDAN BİR KALE
DEĞİLİM DOSTLAR
İnsanı severim hiç hakir görmem
Kimseye aslını neslini sormam
Bir fiskeyle hemen yıkılıvermem
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Yolcunun atına katına bakmam
Dostların yüzüne kapı kapatmam
Hep yere basarım göklere çıkmam
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Yaptığım işlerde olmaz ki hile
Hakikat yolunda hep çektim çile
Rüzgârlar yıkamaz sallansam bile
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Ben filanım deyip haddimi aşmam
Dedikodu yapıp kazana düşmem
Aşkın ateşinde kavrulup pişmem
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Menfaat uğruna çelme takanlar
Padişahım deyip gönül yıkanlar
İnsanlara tepelerden bakanlar
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Yolarda girdaplar görürüm bazen
Pişman olur er geç kuyumu kazan
Şimşekle boranla savrulup tozan
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Dikenlere bakmam aklım hep gülde
Sevgidir rehberim yürürken yolda
Dağları deviren söz tatlı dilde
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Kalbimde hüzün var gözlerimde yaş
Sessizce tepeden kaybolur güneş
Yanlış olan yolda asla eğmem baş
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Ağalar bilir mi ırgat ne yapar
Bulandırma suyu ters yöne akar
Sen insan sanırsın o yılan çıkar
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
AK Ozanım her dem çalı dolandım
Issız çöle düştüm kuma bulandım
Dikeni görmedim güllere kandım
Ben kumdan bir kale değilim dostlar
Ali AK
27 Kasım 2017
Bu haber 1446 defa okunmuştur.