ÇANAKKALE: MİLLİ RUH!

Alah(CC)  vadedenlerin en güvenileni ve sığınılacak tek kapıdır. Rab’imiz bize hem bu dünyada hem de ahret yurdunda mutluluğumuz karşılığında, Cennet vadine karşılık olarak Allah(cc) yolunda cihadı emretmiştir. Bu ruhla yaşayan Türk Milleti vatan haritasının her karış torağını kanlarıyla sulayıp, canlarıyla satın almışlardır.   

“Kim bu cennet vatanın uğruna olmaz ki feda?
Şüheda fışkıracak toprağı sıksan, şüheda!
Canı, cananı, bütün varımı alsında Hüda,
Etmesin tek vatanımda beni dünyada cüda.”

Şüheda: Şehit
Cüda    : Uzak kalmış olan.

Diyen Mehmet Akif Ersoy herhalde bu ruhu en güzel anlatan dizeleri yazma şerefine erişen insandır. Bu ruh Türkiye Cumhuriyeti’ni kurdu, 100 yıl yaşattı, 100 yıl sonra bir nesil çıktı “Hasan almaz basan alır” dedi. Kültürümüz değişti, dilimiz değişti, vatan kelimesi kutsallığını yitirdi, şehit kanları sanki yağan yağmurla yıkanıp silindi de adı toprak oluverdi. Kanımızla kazandıklarımızı para karşılığında satar olduk.

Bir zamanlar “benim memurum işini bilir” deyimiyle milletin ar damarı yok edildi. Şimdi paranın ve ekonominin dini olmaz anlayışıyla Antalya Limanına gelen Amerikalı conilere namus tacirliği yolundan gidenler, şimdilerde de vatan satma tüccarı oldular.   

Çanakkale’deki yenilmez yüksek ruhu anlamaya çalışan bir Fransız entelektüel Trakya’da dolaşmaktadır. Bu millet cephe gerisinde nasıl yaşar, ne yapar da bu kadar kahramanlıklar sergiler, der.

“Yolu bir kenar mahalleye düşer. 
Sokakta 3 çocuk görünür, üstleri başları perişandır.    
Kıyafetleri çuvaldan uydurulmuştur.
Neşe içinde oynayan çocuklarla konuşmak ister.
Öğrenir ki babaları cephededir.
Tam o sırada yıkılmakta olan kulübeden çıkan yaşlı bir kadın çocuklara doğru seslenir.
“Cihangir, Gazanfer, Muzaffer oğlum çorba yaptım gelin, için.”
Fransız aydını o heybetli Anadolu ninesinin haykırdığı isimleri bir düşünür. “En mağlup zamanda bile çocuklarına Cihangir (Cihanı fetheden), Gazanfer (Kükremiş arslan) Muzaffer (Zafer kazanan) ismini veren bir millet asla mağlup olmaz” der.

Bu ruh Çanakkale’yi geçilmez eden, iman ve inancın ruhu idi.

Şimdi çocuklarımıza, mahallemize, bakkalımıza, büyük olmasını istediğimiz iş yerimize verdiğimiz isimlere bakın. İnsanlar kelimelerle düşünür ve anlaşır. Hangi dille milli düşüneceğiz? İçinde Türkçe kelime kalmamış ki, Türkçe düşünelim.

Milli olan her ne varsa budamışız kendi ellerimizle, herkes kese ve kasa derdinde.

Çanakkale ruhunu yakalamak, Çanakkale’de ölmek için süngünün göğsümüze dayanmasını artık göremeyiz. İşgaller süngü, top, tüfekle olmuyor artık. İşgaller önce fikir ve düşünce ile, satılık olanların bedelini ödeyip, satın alamadıklarımıza karşı kullanmakla olmaktadır.

Dilimiz, dinimiz, andımızın Türkçe kalması dileğiyle.